Santiago de Compostela, a 7 de Setembro de 2018.
Aos seus 53 anos, Maximino Abraldes leva tres tempadas como abonado número 1 da SD Compostela. 45 anos unido ao club da súa vida nos que viviu grandes momentos, tanto en Santa Isabel como en San Lázaro, e un futuro que agarda que depare historias tan incribles como no pasado.
Cando e como comezou a súa vinculación coa SD Compostela?
O meu primeiro contacto co Compostela foi na tempada 72-73 cando o meu pai me levou ao vello Santa Isabel para ver un partido contra o Bilbao Athletic. Encantoume e ao ano seguinte miña nai regaloume o carné de socio. A miña vinculación co club, nestes anos, non foi só de socio ou abonado, senón que fun accionista cando se converteu a Sociedade Anónima Deportiva e a principios dos anos 80 xoguei nas categorías inferiores.
Que significa para vostede ser o abonado número 1 da entidade?
É algo que me fai moita ilusión. De pequeno, pensaba que igual algún día chegaría a ser o número 1 e agora que o son, aquela ilusión de neno, converteuse en realidade.
Que supón para vostede un día de partido?
É un día de diversión, de ver un deporte que me encanta, que é o fútbol, e de sentir unhas cores, o azul e branco do Compostela.
Que recordos ten de Santa Isabel e San Lázaro?
Os dous estadios tráenme moi bos recordos, malia que tamén houbo momentos nos que se sufriu. En Santa Isabel, o mellor recordo foi sen dúbida o ascenso a Segunda División na época de Fernando Castro Santos e en San Lázaro o mellor foi ver á afección envorcada co equipo, co estadio cheo de bandeiras e bufandas branquiazuis. Destacaría, sobre todo, o triunfo ante o Tenerife, na primeira tempada en Primeira División e que permitiu a salvación. Acórdome moitísimo tamén da vitoria ante o Barcelona de Johan Cruyff, un triunfo contra o Espanyol que supuxo o subcampionato de inverno ou, máis recentemente, a volta a Segunda División contra o Barcelona B, na liguiña de ascenso, ou o ascenso contra o Monzón e o Cieza.
Despois de tanto tempo ligado ao club, como marcou a SD Compostela a súa vida?
Marcouna bastante porque estiven tempo traballando e estudando fóra e, ás veces, facía coincidir as miñas viaxes a Galicia con partidos do Compos na casa, para así poder ver ao meu equipo.
Por que merece a pena abonarse ao equipo?
Merece a pena porque hai que apoiar ao equipo da cidade, porque todos aos que nos gusta o fútbol debemos axudar.
Que lle diría aos máis novos para que se interesen polo club?
Diríalles que así como hai moitos anos, cando eu me fixen abonado, non pensábamos en chegar a Primeira División e conseguímolo, que se vaian facendo abonados agora de mozos, que lle vaian collendo agarimo ao equipo e entre todos, subindo chanzos, podemos conseguilo.
Falando máis do presente, que lle parece o proxecto que se iniciou fai tres veráns?
É un proxecto moi interesante. Ter xente da casa sempre axuda moitísimo. Non somos un equipo que pola economía nos permita poder tirar de talonario, senón rodearse de xente nova e que se vaia formando. Creo que é un proxecto moi ilusionante e a xente que o está traballando está a facelo moi ben.
O curso pasado, no playoff, volvemos ver a San Lázaro vestido coas mellores galas. Que ten de especial este equipo para enganchar á xente?
Ter unha base da casa axuda a que veña máis xente. E o día do Salmantino, creo que a xente que lle gusta o fútbol en Santiago estaba a desexar volver a San Lázaro, a ilusionarse con algo, e ver tan preto o ascenso creo que foi o que fixo que San Lázaro se vise con ese gran aspecto.
Cre que este ano se pode lograr o ascenso?
É moi pronto para dicilo, ten boa pinta, pero hai que ver como evoluciona o equipo. Con todo, creo que non debemos obsesionarnos co ascenso. Creo que temos que ir paso a paso. O obxectivo primordial debe ser clasificarse para o playoff. Se o facemos e temos un pouco máis de sorte que o ano pasado, creo que o podemos conseguir.
Por último, con vostede de abonado número 1, é posible chegar de novo ao fútbol profesional?
É difícil, pero non imposible. Para que isto sexa posible non temos só que implicarnos os abonados ou os xogadores, senón que require unha implicación global de toda a cidade, desde as empresas, os restaurantes e ata as institucións, que dunha maneira ou doutra teñen que apoiar ao proxecto. Se unha vez se conseguiu, porque non imos poder logralo outra vez.